Nieuws uit Aotearoa, deel 2

Aloha! Here we go, stereo, dit is de volgende update. Heb nog een hoop in te halen, dus steek maar gelijk van wal!

Na Oamaru en de grappige pinguins zijn we via Dunedin (De naam voor Edinburgh in Gaelic...goh waar zouden de eerste kolonisten vandaan zijn gekomen ;)) naar Te Anau gereden met ons rode scheurbakkie. Wat opvalt is dat ik redelijk vaak werd ingehaald, terwijl ik toch echt niet zachtjes reed..(110km/u) Kiwi's halen zelfs in bochten in die omhoog lopen en totaal niet overzichtelijk zijn en er zijn nogal wat touringcars onderweg..tja er gebeuren hier nog al 'ns ongelukken! Nog iets raars: ze hebben het idee dat rechts voorang heeft, nogal tot in het extreme doorgevoerd. Als je op een en dezelfde weg rijdt en een tegenligger wil dezelfde zijstraat inrijden als jij dan moet hij je voorrang geven, omdat jij van rechts komt..euh? Hoe zien ze dat? Alsof je zijn zijkant inrijd en op zo'n manier van rechts komt? Geen idee. Als ik het goed heb, dan heeft in de rest van de wereld (een paar uitzonderingen daar gelaten!) de kortste bocht voorang..anyways, dit kan nogal een 'ns voor verwarring zorgen!

Tja en toen kwamen voor de tweede keer bij een hostel aan die ons vergeten was in te boeken (eerste was in Wellington)..ook deze vrouw deed weer totaal ontschuldig en probeerde het om te draaien alsof het onze fout was..mmm..zeer vreemd, dit nooit meegemaakt, zelfs niet in Zuid-Oost Azie! Maar goed, via haar alsnog in een wat mindere lodge terecht gekomen, die echter wel aan de rand van Te Anau lag.
Die avond vroeg het mandje in gekropen om de volgende dag makkelijk vroeg op te kunnen staan, maar niet na een geweldige Granberry-Brie-Mozerella-kip-pizza te hebben gegeten :)

De volgende ochtend snel opstaan en de werkelijk waar schitterende weg naar Milford Sound (een mega groot Fjord) gereden. Heen en weer naar Milford is ongeveer 240 km, om maar even de afstanden hier aan te geven (Te Anau is de dichtsbijzijnde plaats) er wordt dan ook aangeraden om te tanken voordat je op pad gaat. Het regent heel vaak in Fiordland (Het nationale park Milford Sound zich in bevindt en ze hebben het verkeerd gespeld ;)), in Milford ongeveer 2 in de 3 dagen..maar wij hadden geluk..strak blauwe lucht (de avond ervoor een anti-regendans gedaan)..echt niet te geloven dat het hier zo vaak regent! Aangekomen in Milford (voordat de grote groepen aankomen) lekker relaxt op een boot gestapt en door het Fjord gevaren en bizar dicht bij watervallen gekomen (lees 20 cm) zodat flink wat mensen (ja Sanne en ik ook :)) nat werden. Op de terugweg, zijn we nog vaak uitgestapt om de natuur naast de weg 'ns wat van dichterbij te bekijken..wat een indukken en wat een dag,super!

De volgende dag weer de auto in en cruisen richting Wanaka, we sliepen daar in de Purple Cow, dus daar verwachte ik nogal wat van ;P. Halverwege hebben we nog een mooie afkorting gevonden, die ons nogal door bergachtig terrein bracht, wat het alleen nog maar mooier maakte. Eigenlijk mochten we daar niet rijden van Europcar (blijkbaar met de weg naar Mt Cook 1 van de wegen waar de meeste ongelukken geboren, oid?). Lekker toch gedaan en we kwamen idd wat scherpe bochten en opruimwerkzaamheden tegen :)

Wanaka is super: het ligt lekker in de bergen en heeft een meer, waar het liggend op het gras aangenaam chillen is! 'S avonds naar de bios geweest en dat is echt een ervaring op zichzelf (thnx Marloes!)..ik zou zo graag willen dat ze dat in NL ook hadden..als je binnenkomt dan zie allemaal banken, allerlei verschillende maten en groottes, er staat zelfs een karkas van een kever waar je in kunt zitten om naar de film te kijken. Briljant! er is altijd een pauze, waarin je kunt eten (Thai's/Fish & chips/zelfgemaakte pizza's) als je niet klaar bent als de pauze afgelopen is, mag je je bordje mee de zaal in nemen. Daarnaast hebben ze ook mega lekkere doubble choco chip cookies en pas als ze helemaal op zijn (he lief :)) gaat de film weer verder..precies zo als een bioscoop bedoelt is: een grote huiskamer!
De dag erna hebben we een kleine track naar Mt Iron gemaakt, van waar je een geweldig uitzicht over de vallei hebt. Daarna Puzzeling World, een klein pretparkje met een mega groot doolhof en een aantal kamers die je richtings- en evenwichtsgevoel totaal uit balans brengen. Daarna de zon in het meer zien zakken vanaf de veranda van het hostel, hell yeah!

Zo sta je aan het meer, zo sta je aan de Westkust aan de voet van een gletsjer..ja geen grapje, na onze rit door de woeste bergen (Southern Alps..ja met namen zijn de Kiwi's NIET origineel..behalve als ze van Maori-oorsprong zijn) kwamen we in Fox Glacier aan. Prima huisje voor ons zelf met Irene en Jasper (een Nederlands stel dat we daar ontmoet hebben) en een paar Duitsers.
Na een cooked brekkie de berg op..het was droog (ook dat is weer zeer exceptioneel, omdat de Westcoast ook ontzettend veel regen te verduren krijgt..denk aan gemiddeld 10x van dat wat er gemiddeld in NL valt) en na een uurtje lopen met een Nepalese gids (poehee wat is het soms moeilijk om Aziaten te verstaan die Engels praten en nou had deze ook nog een keer een Kiwi accent..) stonden we met onse voeten met stijgijzers eronder op het ijs. Ookal was het 21 graden beneden, bovenop de 150m dikke laag ijs was het verrekte koud! Gelukkig goed voorbereid en zeer mannelijk met een korte broek de kou doorstaan ;).

Weer eens vroeg op (je went er nooit aan, denk ik) om een lange etappe te rijden (490 km) naar het zonnige Nelson. Zo mooie natuur dat je de tijd snel vergeet en dat je er binnen no-time bent. Nog ff gestopt voor een koffie & iets zoets in een oud goudzoekers dorpje (Reefton). Aangekomen in Nelson met pijn in het hart afscheid genomen van onze Picanto, die ons toch maar 2000 km rondgereden heeft! Voelt best goed om naast een kathedraal te slapen :). Verreweg het beste hostel: Accents on the Park, wat meer aandoet als een hotel, dan een backpackers toko. Heerlijk gegeten bij Bardelicious..voor een prijs waar we in NL alleen maar van kunnen dromen! Nelson is een super leuk klein stadje lekker overzichtelijk en laidback..alleen...sandflies. In het begin had ik geen idee hoe deze vliegen eruit zagen, maar na een bite van deze kleine beasties heb je gelijk door wie ze zijn en wat ze komen doen. Ze zien eruit als fruitvliegjes, maar zuigen dus bloed. Het enige wat echt helpt is flink DEET spuiten.

Nelson was ook onze basis om de Abel Tasman track te lopen. Dit is een van de mooiste tracks die ik ooit heb gelopen. Heuvels, baaien, stijle rotsen, palmbomen, regenwoud, wad en goudkleurige stranden. Elke dag liepen we ongeveer 10-15km heuvel op heuvel af en na een welverdiende afkoeling in de zee, sliepen we in een DOC-hut. Dat zijn huisjes die door de overheid onderhouden worden en die je van te voren moet boeken. Het mooie is dat de toegang tot de nationale parken vrij is en dat je alleen voor een overnachting hoeft te betalen. Het boekingssysteem achter de hutten zorgen er ook voor dat er niet te veel mensen tegelijkertijd in het park zijn. De hutten stellen niets voor: geen electriciteit, geen warm water en meestal geen douche..je slaapt met z'n allen in een slaapzaal met mega stapelbedden erin..maar wie heeft dat nodig als je vanaf je hut een superbaai kunt overkijken en ook hier weer de lucht rood-oranje-paars ziet worden, wat het einde van de dag inluid. In totaal 4 dagen en 50 km onderweg, maar kan ik er nu nog van genieten. Vooral doordat ik de 4 dagen lang een rugzak van om en nabij de 15kg mee heb genomen met eten, kleding ed., want er zijn geen supermarkten, nog cafe's..alhoewel er is er eentje, waar we dan ook stiekem heen zijn gegaan de 3e dag en genoten hebben van een koud (!) biertje. af en toe moesten we ook op het getijde wachten, met een verschil van tussen de 6-8m verschil konden we op bepaalde plekken alleen lopen als het eb was. Lekker geslapen in Nelson en Amita (Malysisch meisje dat we ontmoet hadden) en de Ozzy boers en zussen achter ons gelaten.

De volgende dag de bus naar Christchurch, de grootste stad van het Zuider Eiland genomen en ingecheckt in het Excelsior hostel, dat zich in een super mooi oud gebouw bevindt.
Na het museum zijn we de volgende dag het Kiwihouse (het beestje dit keer) in geweest. Kiwi's zijn zulke grappige beestjes. Het lijken net oude mannetjes die voorover gebogen met de handen op hun rug lopen. Ze zijn ook een stukje groter dan ik dacht (maatje kalkoen) en hebben snorharen..nog genoten van het International Busksers Festival (straatmuzikanten festival) en toen was het al weer tijd om naar het Noorder Eiland te gaan om Sanne weer op het vliegtuig te zetten richting het koude en natte Nederland..ohhh!

Dit keer een ander hostel in Auckland..gelukkig..hoorde we dat er sowieso veel crappy hostels in Auckland zijn..

De volgende dag een retourtje vliegveld, een traantje gelaten en Sanne met een dikke knuffel weer naar Nederland laten gaan. Samen zo'n fijne tijd gehad..once in a lifetime experience! Thnx lief!
Fijn dat bijna alles goed is gegaan met de vlucht terug (slechts 2 uur oponthoud in Auckland, vanwege motorschade)

On my own again..to be continued